ICO چیست؟
عرضه اولیه سکه (یا ICO) روش تیم‌ها برای جمع آوری سرمایه برای یک پروژه در فضای رمزارزها است. در یک ICO، تیم‌ها توکن‌های مبتنی بر بلاک‌چین را برای فروش به حامیان اولیه تولید می‌کنند. ICO به عنوان مرحله جذب سرمایه جمعی عمل می‌کند – کاربران توکن‌هایی را دریافت می‌کنند که می‌توانند از آنها استفاده کنند (یا بلافاصله یا در آینده)، و پروژه برای تأمین بودجه توسعه پول دریافت می‌کند.
ICO در سال 2014 زمانی که برای تأمین مالی توسعه اتریوم مورد استفاده قرار گرفت، رایج شد. از آن زمان، صدها شرکت سرمایه‌گذاری با درجات مختلف موفقیت (مخصوصاً در دوره رونق سال 2017) ICO را به کار گرفتند. در حالی که نام آن شبیه به عرضه اولیه سهام (IPO) به نظر می‌رسد، اما این دو اساساً روش‌های بسیار متفاوتی برای کسب بودجه هستند.
IPO ها معمولاً برای کسب و کارهای تأسیس شده اعمال می‌شوند که سهام مالکیت جزئی شرکت خود را به عنوان راهی برای جمع‌آوری سرمایه می‌فروشند. در مقابل، ICOها به‌عنوان مکانیزمی برای جمع‌آوری سرمایه استفاده می‌شوند که به شرکت‌ها اجازه می‌دهد تا برای پروژه خود در مراحل اولیه سرمایه‌گذاری کنند. زمانی که سرمایه گذاران ICO، توکن خریداری می‌کنند، در واقع هیچ مالکیتی در شرکت نمی‌خرند.
ICO چگونه کار می‌کند؟
یک ICO می تواند اشکال مختلفی داشته باشد. گاهی اوقات، تیمی که آن را میزبانی می‌کند، یک بلاک‌چین کاربردی خواهد داشت که در ماه‌ها و سال‌های آینده به توسعه آن ادامه خواهد داد. در این صورت، کاربران می‌توانند توکن‌هایی را خریداری کنند که به آدرس آنها در زنجیره ارسال می‌شود.
از طرف دیگر، ممکن است بلاک‌چین راه اندازی نشده باشد، در این صورت توکن‌ها بر روی یک توکن ثابت (مانند اتریوم) صادر می‌شوند. هنگامی که زنجیره جدید فعال شد، هولدرها می توانند توکن‌های خود را با توکن های تازه صادر شده در بالای آن تعویض کنند.
با این حال، رایج‌ترین روش، صدور توکن‌ها در زنجیره‌ای با قابلیت قرارداد هوشمند است. باز هم، این کار عمدتاً بر روی اتریوم انجام می‌شود – بسیاری از اپلیکیشن‌ها از توکن استاندارد ERC-20 استفاده می‌کنند. اگرچه همه از ICOها منشا نمی‌گیرند، اما تخمین زده می‌شود که امروزه بیش از 200,000 توکن مختلف اتریوم وجود دارد.
علاوه بر اتریوم، زنجیره‌های دیگری نیز وجود دارد که می‌توان از آنها استفاده کرد – Waves، NEO، NEM یا Stellar نمونه‌های محبوبی هستند.
یک ICO زودتر از موعد اعلام می‌شود و قوانینی را برای نحوه اجرای آن مشخص می‌کند. ممکن است یک بازه زمانی را مشخص کند که در آن اجرا می‌شود، سقفی مشخص کند برای تعداد توکن‌هایی که قرار است فروخته شوند، یا هر دو را ترکیب کند. همچنین ممکن است لیست سفیدی وجود داشته باشد که شرکت‌کنندگان باید از قبل در آن ثبت نام کنند.
سپس کاربران وجوه خود را به یک آدرس مشخص ارسال می کنند – به طور کلی، بیت‌کوین و اتریوم به دلیل محبوبیت آنها پذیرفته می‌شوند. خریداران یا یک آدرس جدید برای دریافت توکن ها ارائه می‌دهند یا توکن‌ها به طور خودکار به آدرسی که پرداخت از آن انجام شده ارسال می‌شود.
چه کسی می تواند ICO راه اندازی کند؟
فناوری ایجاد و توزیع توکن ها به طور گسترده‌ای در دسترس است. اما در عمل، ملاحظات قانونی زیادی وجود دارد که باید قبل از راه اندازی ICO در نظر گرفته شود.
به طور کلی، فضای ارزهای دیجیتال فاقد دستورالعمل‌های مقرراتی است و برخی از سوالات مهم هنوز پاسخ داده نشده است. برخی از کشورها راه اندازی ICO ها را به طور کامل ممنوع می کنند، اما حتی حوزه های قضایی دوستدار کریپتو هنوز قوانین شفافی را ارائه نکرده‌اند. بنابراین ضروری است که قوانین کشور خود را قبل از راه‌اندازی ICO در نظر بگیرید.
ریسک‌های ICOها چیست؟
چشم انداز یک توکن جدید با بازدهی بالا ، جذاب است. اما همه کوین‌ها به صورت یکسان ایجاد نمی‌شوند. مانند هر سرمایه‌گذاری در رمزارزها، هیچ تضمینی وجود ندارد که بازگشت سرمایه (ROI) مثبتی داشته باشید.
تعیین اینکه آیا یک پروژه پایدار است یا خیر دشوار است، زیرا عوامل زیادی برای ارزیابی وجود دارد. سرمایه‌گذاران بالقوه باید بررسی‌های لازم را انجام دهند و تحقیقات گسترده‌ای در مورد توکن‌هایی که در نظر دارند انجام دهند. این فرآیند باید شامل یک تحلیل بنیادی کامل باشد.
مهمترین قانون این است که هرگز بیش از حدی که تحمل دارید از دست بدهید، سرمایه‌گذاری نکنید. بازارهای رمزارزها به شدت بی ثبات هستند و این ریسک بزرگ وجود دارد که ارزش دارایی‌های شما به شدت کاهش یابد.
منبع: https://academy.binance.com/en/articles/what-is-an-ico
